همیشه فکر می کردم حافظه م در حد فیل ه!بس که تاریخ ها یادم می موند و عذاب آور بود برام.
تو این چند وقته در حین جوریدن و شخم زدن نوشته های قدیمی دیدم خدا رو شکر چقدر از این تاریخ ها رو فراموش کردم! ولی متاسفانه باعث شد یه سری از تاریخ ها برام یادآوری بشه! مثلا با خوندن اون نوشته ها از صبح یادم افتاده بود 25 ام تیر فلان اتفاق افتاده بود. بعد چک کردم دیدم اشتباه یادم مونده ، یازده سال پیش که اتفاقا سه شنبه بود یه اتفاق دیگه ایی افتاده بود! سه شنبه ی یازده سال پیش دختری بودم با قلب پاره پاره و کوهی از درد روی قلبم. نمی دونستم دنیا برام چی تو آستینش داره. نمی دونستم اون کسی که اون روز با درد و سختی ازش جدا شدم می تونه روی دیگری هم داشته باشه. می تونه تا سالها بعد به زخم زدنش ادامه بده. نمی خوام یه طرفه به قاضی برم. ولی بعد از این همه سال حس و حال اون روزهای دختر و حتی دردش در حافظه م تازه ست .نمی خوام بیشتر از این بنویسم. کاش از همدیگه خوشی هامون تو ذهن همدیگه بمونه. مگه نمیگن با گذشت زمان فقط شیرینی ها تو ذهن ما می مونه و همینه که گذشته برامون شیرین تر و بهتر از حاله؟! پس چرا اینجوری نیست؟ برای خودمم متاسفم که اون فرد فقط بدیهای من در خاطرش مونده بود.
اخ! من هنوز یادمه اون دختر بعد از اینکه از آخرین دیدارش برگشت ، پشت پی سی نشست ؛ گوگوله اشک ریخت. "مسافر" فرزین رو گوش کرد." قسمت میدم این دم آخر ، پشــ.ت سر/من ، مــ.ن مســ.افر گریه نکن " و .واحتمالا کلی به آینده فکر کرد و دست سرنوشت و اینکه شاید این آخرین بار نباشه و به دو سه سال بعدش فکر کرد که اوضاع قلبش چه جوریه؟! اصلا یازده سال بعدش در ذهنش نمی گذشت. کاش اون دختر اون روزها اونقدر زندگیش زیر زور و فشار و اجبار بقیه نبود. کاش نمیدید اون فرد چند هفته بعد در به در دنبال عشق قبلیش می گرده ولی همچنان از دختر بخاطر هرکاری که کرده طلبکاره. کاش با این دو گانه مسخره "عاشقم بود ، پس چرا اینجوری شد؟" مواجه نمیشد.
کاش اون دختر تو این یکی دو ماه نوشته های قبلیش رو نمی خوند که بعد از یازده سال اینها رو بنویسه.
از اون دختر شرمنده م. دلم می خواست یازده سال بعد در این روز غرق شادی ها و روزمرگی های شیرینش باشه و اصلا یادش نیاد چی ها کشیده.اونم نه یک بار؛چند بار.
اون ,سال ,دختر ,ها ,نمی ,کاش ,یازده سال ,اون دختر ,بعد از ,از این ,تاریخ ها
درباره این سایت